Ne mutsuz bir insanlıktı 21. Yüzyılın yaşayanları… Renkli sakız kağıtları ile mutlu olan insanlık, yok olup sınırsız tüketime tabi ve suratsız milletler yaratmıştı. Komşusu aç yatarken keyifle gerinen bina sakinleri doldurmuştu şehirleri. Nerede akşam orada sabah nidaları ile inlerken, en ufak izinlere hesapsızca tatil paraları harcayanların asrı olmuştu bu yüzyıl.
Diye sanarken pandemi belası geldi. Zengini, fakiri farketmeksizin gözle görülmez bir virüsten korkar oldu. Evlere unlar taşındı, günler dört duvara sığdı. Marketten alınabilen bir bisküvi mutluluk kaynağı oldu. Evde üretilen oyunlar eğlencenin sınırlı imkanları ile gülümsetti bu insanları. Dışarı çıkma saatleri ile mutlu oldu insanlar, oysa daha geçen sene Ege sahillerini beğenmeyenler…
Ama’nın sonunda ki üç nokta insanlığı özetleyen! Ufak şeyler ile mutlu olmayı öğrensek de insan olmayı öğrenemedik. Uydurma ve meşhur olma twitlerini atarsak bir kenara, hepimiz biliyoruz ki insanlığı öğrenemedik. Kimse komşusunu düşünmedi. Evinde ekmek pişirirken fırındakine bile muhtaç insanları görmedi. Hatta kimileri rahat gezmek için son aylarda köpek sahibi bile oldu. Ancak bir düşenin elinden tutmayı hiç düşünmedi. Herkesin derdi muaf listede yer alıp özgürce gezmek oldu.
Aynı gemideyiz diyemedik, bir olup mücadele edemedik. Ne yokluğu gördük, ne de belalardan ders çıkardık. Garibanın iftar çadırı bile sökülürken kimse çorbasına iki tas su ekleyip komşusuna da yemek etmedi. Geçinemeyip intahar eden insanların haberlerinden çok vaka sayıları okundu. Yazık, keşke renkli sakız kağıtları ile mutlu olan insanların vicdanını da kazansaydık.
Facebook Yorum
Yorum Yazın